Juridische aspecten rond de ontkenning van de Holocaust

Holocaustontkenning lijkt onzin, maar het komt nog veelvuldig voor. Er zijn veel mensen, die de Holocaust ontkennen en de Holocaustverhalen als een complot van de Joden beschouwen. Net zoals het bestaan van isoleercellen in regionale ziekenhuizen werd ontkend en verwezen werd naar het rijk der fabelen van de complottisten (psychiatrische patienten), wordt de massavernietiging van de Joden door mensen ontkend. De Holocaust is allang bewezen. Sinds kort is uit onderzoek gebleken dat veel ziekenhuizen de regelgeving overtreden en mensen bij binnenkomst in het ziekenhuis zonder onderzoek opsluiten in isoleercellen op dezelfde manier als de razzia's in de Tweede Wereld Oorlog. Geld en bezittingen worden afgenomen en degene die wordt overvallen en opgesloten in een ziekenhuis mag geen advocaat raadplegen. De martelingen in isoleercellen zijn illegaal, maar worden door de Inspectie oogluikend toegestaan.
Vrijheid van meningsuiting
Psychiaters en verpleegkundigen zijn vrij om te ontkennen dat patienten worden mishandeld in isoleercellen, want dat is hun mening. Zolang zij zelf niet in de isoleercel worden opgesloten en gemarteld kunnen zij gemakkelijk ontkennen dat zij dit doen. De Holocaustontkenners zijn ook zelf niet omgebracht in vernietigingskampen, maar zij zijn strafbaar volgens de jurisprudentie. De Hoge Raad heeft in 1997 definitief bevestigd dat het ontkennen van de Holocaust valt onder art. 137 c. en e. van het Wetboek van Strafrecht, waarin (kort gezegd) strafbaar is gesteld het beledigen van een groep mensen wegens ras, godsdienst of levensovertuiging, seksuele gerichtheid, of handicap.

Analoog kan de uitspraak van de Hoge Raad worden toegepast op psychiaters, die ontkennen dat patienten psychische schade lijden door het opsluiten in isoleercellen in ziekenhuizen.

Ontkenning van Holocaust is hetzelfde als het ontkennen van de martelingen die patienten in psychiatrische inrichtingen moeten doorstaan. De patienten verliezen hun menselijke waardigheid, wanneer zij op de grond van de isoleercel moeten eten en daar ook op de po moeten gaan. Bovendien wordt een geestesziekte niet deugdelijk vastgesteld en is het maar de vraag of de psychiatrische patient daadwerkelijk geestesziek is. De geestesziekte wordt namelijk vastgesteld op basis van subjectieve gegevens: Er zijn geen strafbare feiten nodig, er zijn geen veroordelingen nodig voor het vaststellen van een geestesziekte. De vaststelling geschiedt meestal op basis van verklaringen van paramedici of mensen uit de omgeving van de patient, die zichzelf helemaal niet hoeft te hebben gemeld met psychische klachten. De psychiatrische patient is iemand waar een ander last van ondervindt. Iemand die gevoelens van jaloezie opwekt door meer bezittingen en opleiding te hebben dan de omgeving, kan dus tot patient worden bestempeld en worden opgesloten in een psychiatrische isoleercel, want hij is de mensen in z'n omgeving tot last met z'n hoge opleiding en bezittingen, ook al doet hij geen vlieg kwaad door naar z'n werk te fietsen.